sakralne

Witrażownictwo jest dziedziną sztuki, której początki sięgają jeszcze epoki karolińskiej (VIII wiek). Najstarszy, odnaleziony we Francji witraż pochodzi właśnie z tamtego okresu. Co ciekawe, nie był on elementem architektonicznym, a raczej jubilerskim i stanowił prawdopodobnie część relikwiarza. Nieco później, bo na około IX wiek, datowane są witraże przedstawiające wizerunek Chrystusa, a odnalezione w Niemczech. Znaleziska te niewątpliwie wskazują na ścisły związek sztuki witrażowniczej z religią chrześcijańską, której witraże towarzyszyły przez kilka następnych stuleci i towarzyszą również dzisiaj.

Zastanawiającym wydaje się być fakt, że już setki lat temu człowiek, próbując stworzyć odpowiedni nastrój w świątyni, mający ułatwić mu kontakt z Bogiem, dostrzegł przemożną rolę światła  w tym procesie. W piśmie świętym czytamy: "Bóg jest Prawdą, ponieważ jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności" (1 J 1, 5).

Widzimy zatem, że światło i kolor mogą być i są przedmiotem nieustających rozważań człowieka, dotykających spraw o fundamentalnym dla niego znaczeniu. Fakt wykorzystania, a w zasadzie wymyślenia witraży na potrzeby sakralne, był zapewne celowy i każe nam się zastanowić, dlaczego na przełomie tylu stuleci stosowano je w prawie wszystkich świątyniach...

Zastosowanie witraży w kościołach jest jest zupełnie oczywiste i zwykle jest to pierwsze skojarzenie dotyczące witraży. Jednak zastosowanie witraży w nagrobkach, jest już rzeczą dość nowatorską.